Minął tydzień od kiedy wróciłam do mojego ulubionego Cancun. Przywiozłam emocje, niezwykłe wrażenia i ciałem jestem tutaj, ale duch pozostał tam, ciągle w Madrycie. W ujmującym swym pięknem, tętniącym życiem mieście, z jego fascynującą architekturą i zatrzęsieniem sklepów z obuwiem. Podziwialiśmy uroki stolicy Hiszpani w gromadce bliskich, z Andrzejem, Patką i wnuczkami. Przy słonecznej, lecz zimnej i wietrznej aurze, wyczekiwaliśmy Wielkiego Dnia – ślubu mojej ukochanej siostrzenicy, Karoliny. Nadzwyczajnego wydarzenia, na które z wielu kątów świata zjechali: rodzina, znajomi i przyjaciele. W nastrojowym podmiejskim kościółku przejęte Kasandra i Thalia z gracją sypały płatki róż pod nogi panny młodej.
Kroczyła u boku ojca przy dźwiękach wiolonczeli i skrzypiec. W radosnej atmosferze uroczystej ceremonii odbywającej się w trzech językach, drżało serce. Zatykało, gdy Patka czytała po polsku o potędze miłości. Do oczu cisnęły się łzy wzruszenia. Z uniesieniem spoglądałam na młodą parę. Emanowała z niej miłość.
Kocham Cię Karolina!
Te Amo Raul!
Never stop! – podchwycił ksiądz w ciszy świątyni. Do dzisiaj dźwięczą mi w uszach te słowa.

W pobliskim domu weselnym dawnego zakonu przyszedł czas na – cześć, witaj, ale się cieszę – uściski, całusy, znowu mokre oczy. Niepowtarzalne spotkania po latach.
Los rozsiał szkolną brać po świecie, wracały wspomnienia. Ożyły wspólnie spędzone lata. Cieszyły, rozbawiały opowieści, gdzieś w dołku trzepotały motylki.
Toż to tyle lat minęło od czasu, kiedy wszyscy mieszkaliśmy w Polsce, dzieląc te same radości i problemy. Teraz żyjemy w zupełnie innych światach. Zmieniliśmy się, nie da się ukryć. Wiek wyrzeźbił na twarzach nowe rysy, niektórym dodał ciała tu i ówdzie, włosy zmieniły kolor.
Co tam, nieważne! W szalonych tańcach, z muzyką wróciła nasza młodość, bo wszyscy znowu razem, wciąż pełni wigoru, silni i zdrowi.

Nadszedł czas, aby wymeldować się z hotelu. Rozmyślałam, czekając w recepcji. Przy kontuarze stała przede mną wyprostowana, wytworna pani w podeszłym wieku. Srebrne włosy miała zaczesane gładko do góry, spięte w koka. W uszach brylanty, na ręku grubą złotą bransoletę. Z pewnością siebie płaciła za pobyt w hotelu TRYP.
Obserwując ją, uśmiechnęłam się pod nosem, albowiem przypomniała mi się kiedyś zasłyszana historyjka.

Pewna starsza kobieta, przekraczając siedemdziesiątkę stwierdziła, że przyszedł czas, aby przestać oszczędzać i w jakiś sposób wynagrodzić sobie lata trudnego życia. Postanowiła zaszaleć. Ubrała kwiecistą spódnicę, bluzkę z falbankami, na szyję korale i pojechała do centrum Londynu. Tam zafundowała sobie trzy dni w pięciogwiazdkowym hotelu. Poczuła się dowartościowana, uśmiech nie schodził jej z twarzy. Rozkoszowała się każdą minutą spędzoną w luksusowym pokoju. Kiedy nadszedł czas by uiścić zapłatę za ową rozpustę, w recepcji hotelu poprosiła o rachunek. Mało się nie zakrztusiła własną śliną, gdy zobaczyła zawrotną sumę 1500 funtów. Drżącymi rękoma założyła na nos okulary i ponownie wlepiła oczy w rachunek.
– To jest absurdalna suma! – wykrzyknęła oburzona do przystojnego recepcjonisty w białej koszuli. – Ja tego nie zapłacę!
Zażenowany recepcjonista zawołał szefa. Pojawił się natychmiast menedżer z poważną miną, poprawiając krawat zwrócił się do starszej pani.
– W czym jest problem?
– A niby za co mam zapłacić, takie bajońskie pieniądze?
– To jest pięciogwiazdkowy hotel, proszę pani. Są tutaj trzy restauracje, salon piękności…
– Ale ja z nich nie korzystałam!
– Ale mogła pani. Jest siłownia, basen i sauna…
– Z tego też nie korzystałam!
– Ale mogła pani. Jeszcze są sala gier oraz kino…
Kobieta na moment zastanowiła się, pokiwała głową i wyjęła z torebki książeczkę czekową. Wypisała czek i podała go menedżerowi.
On podziękował, lecz po chwili zesztywniał. Wybałuszył oczy, rozdziawił usta, gdy zobaczył na czeku kwotę 500 funtów.
– Ależ proszę pani, rachunek za pani pobyt w naszym hotelu wznosi 1500 funtów, a nie…
– 1000 funtów jest za to, że pan ze mną spał.
Menedżer oblał się rumieńcem, po czym wybełkotał:
– Co pani opowiada, ja z panią nie spałem!
– Ale mógł pan.

Ta historia wywołuje nie tylko uśmiech na moich ustach, ale i nadzieję, że kiedy ponownie, gdziekolwiek na świecie spotkamy się w tym gronie przyjaciół, będziemy ciągle nie tylko silni i zdrowi, ale bystrzy i odważni, jak ta starsza pani.